کد مطلب:141746 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:143
شهادت و سفارش مسلم به حبیب
در روز عاشورا، پس از این كه یاران حسین علیه السلام یكی پس از دیگری وارد میدان جهاد شدند و عرصه را بر سپاه شام تنگ كردند، فرمانده تیراندازان «عمرو بن حجاج» به یارانش نهیب زد: «آیا شما می دانید با چه كسانی در جنگ هستید؟ اگر اینها را سنگباران نكنید همه شما را هلاك خواهند كرد» با شنیدن سخن او، عمر سعد آن را تصدیق كرد. [1] .
ابومخنف می گوید: درگیری سخت شده بود. جبهه راست سپاه ابن سعد به طرف چپ سپاه حسین علیه السلام حمله ور شد. [2] حمله آنها به طرف فرات كشیده شد و ساعتی حالت
اضطراب و تزلزل ادامه یافت. مسلم بن عوسجه از جنگاوران طرف چپ سپاه امام بود. كشتار شدیدی كه مثلش شنیده نشده رخ داده بود. مسلم با آن گروه به سختی درگیر شده بود. پیوسته در بین آن جمع، شمشیر می زد. آری «مسلم بن عبدالله ضبائی» و «عبدالرحمن بن ابی خشكاره بجلی» هر دو به «مسلم» حمله ور شده و هر دو در كشتن او شراكت داشتند. غبار عظیمی اطرافشان را فراگرفته بود. همین كه گرد و غبار فرونشست، مسلم به زمین افتاده مشاهده می شد.
حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام به سوی او آمدند. هنوز رمقی از حیات داشت كه امام به او فرمود: «ای مسلم! خدای تو را رحمت كند، آری برخی از آنها شهید شدند و بعضی دیگر در انتظار شهادت به سر می برند. در حالی كه (قضای الهی) تغییرپذیر نیست». [3] پس از آن امام به او نزدیك شدند و سپس «حبیب بن مظاهر» به مسلم نزدیك شد و گفت: «ای مسلم! رحلت تو بر من ناگوار است. تو را به بهشت مژده می دهم».
«مسلم» با صدایی بی رمق و ضعیف پاسخ داد: «تو را به خیر بشارت می دهم» حبیب ادامه داد: «اگر نبود جز این كه من خود در هیمن لحظه پای جای گام تو می نهم دوست داشتم كه به آن چه بر تو مهم است مرا وصیت كنی تا آن را به انجام رسانم». [4] .
مسلم در حالی كه به امام اشاره می كرد، گفت: «تو را به این مرد سفارش می كنم، تلاش كن تا در ركاب او جان ببازی».
آری، این بیان او اشاره ای به یكی از اسرار غیبی بود كه مسلم از امام علی علیه السلام آموخته بود؛ [5] یا بشارتی بود كه در آخرین لحظات عمر به چشم تیزبین خود می دید. حبیب گفت: «به پروردگار كعبه همین گونه رفتار خواهم كرد». [6] .
در زیارت ناحیه كسانی چون «عبدالله الضبایی» و «عبدالله بن خشكاره البجلی» كه در قتل «مسلم» شركت داشته اند، مورد لعن امام قرار گرفته اند. [7] .
درسی كه می توان گرفت: یاران امام تنها خود راه مستقیم الهی را طی نمی كردند، بلكه دیگران را به سوی این مسیر سوق می دادند. دعوت مسلم از حبیب به سوی امام حسین علیه السلام و بیان ظریف حبیب در اعلان وفاداری، گویای این حقیقت است كه اصحاب امام به تعارف یا دلخوش كردن این و آن چندان اعتنا نداشتند. رضوان خداوند بر همه آنها باد.
ابومخنف می گوید: درگیری سخت شده بود. جبهه راست سپاه ابن سعد به طرف چپ سپاه حسین علیه السلام حمله ور شد. [2] حمله آنها به طرف فرات كشیده شد و ساعتی حالت
اضطراب و تزلزل ادامه یافت. مسلم بن عوسجه از جنگاوران طرف چپ سپاه امام بود. كشتار شدیدی كه مثلش شنیده نشده رخ داده بود. مسلم با آن گروه به سختی درگیر شده بود. پیوسته در بین آن جمع، شمشیر می زد. آری «مسلم بن عبدالله ضبائی» و «عبدالرحمن بن ابی خشكاره بجلی» هر دو به «مسلم» حمله ور شده و هر دو در كشتن او شراكت داشتند. غبار عظیمی اطرافشان را فراگرفته بود. همین كه گرد و غبار فرونشست، مسلم به زمین افتاده مشاهده می شد.
حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام به سوی او آمدند. هنوز رمقی از حیات داشت كه امام به او فرمود: «ای مسلم! خدای تو را رحمت كند، آری برخی از آنها شهید شدند و بعضی دیگر در انتظار شهادت به سر می برند. در حالی كه (قضای الهی) تغییرپذیر نیست». [3] پس از آن امام به او نزدیك شدند و سپس «حبیب بن مظاهر» به مسلم نزدیك شد و گفت: «ای مسلم! رحلت تو بر من ناگوار است. تو را به بهشت مژده می دهم».
«مسلم» با صدایی بی رمق و ضعیف پاسخ داد: «تو را به خیر بشارت می دهم» حبیب ادامه داد: «اگر نبود جز این كه من خود در هیمن لحظه پای جای گام تو می نهم دوست داشتم كه به آن چه بر تو مهم است مرا وصیت كنی تا آن را به انجام رسانم». [4] .
مسلم در حالی كه به امام اشاره می كرد، گفت: «تو را به این مرد سفارش می كنم، تلاش كن تا در ركاب او جان ببازی».
آری، این بیان او اشاره ای به یكی از اسرار غیبی بود كه مسلم از امام علی علیه السلام آموخته بود؛ [5] یا بشارتی بود كه در آخرین لحظات عمر به چشم تیزبین خود می دید. حبیب گفت: «به پروردگار كعبه همین گونه رفتار خواهم كرد». [6] .
در زیارت ناحیه كسانی چون «عبدالله الضبایی» و «عبدالله بن خشكاره البجلی» كه در قتل «مسلم» شركت داشته اند، مورد لعن امام قرار گرفته اند. [7] .
درسی كه می توان گرفت: یاران امام تنها خود راه مستقیم الهی را طی نمی كردند، بلكه دیگران را به سوی این مسیر سوق می دادند. دعوت مسلم از حبیب به سوی امام حسین علیه السلام و بیان ظریف حبیب در اعلان وفاداری، گویای این حقیقت است كه اصحاب امام به تعارف یا دلخوش كردن این و آن چندان اعتنا نداشتند. رضوان خداوند بر همه آنها باد.
[1] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 435؛ الكامل في التاريخ، ج 2، ص 565.
[2] پيش از اين گفته ايم كه سمت راست سپاه ابن سعد كه «عمرو بن حجاج زبيدي» فرماندهي مي كرد، و طرف چپ سپاه امام عليه السلام را «زهير بن قين» رضي الله عنه فرماندهي مي كرد.
[3] «رحمك الله يا مسلم، فمنهم من قضي نحبه و منهم من ينتظر و ما بدلوا تبديلا». احزاب، آيه 23.
[4] الارشاد، ج 2، ص 103-104.
[5] مقتل الحسين مقرم، ص 88.
[6] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 435؛ الكامل في التاريخ، ج 2، ص 565؛ مقتل الحسين مقرم، ص 297.
[7] اقبال الاعمال، ج 3، ص 76-77.